Laatste stage weken!

Mijn stageweken in Uganda zitten er op, maar er is weer veel gebeurd in de laatste twee (stage) weken. Zo heb ik samen met Daan een training gegeven aan de aunties, heb ik sprintouwen uitgedeeld, een girlsday georganiseerd, een sleepover gehad op het project zelf en lekker wezen stappen in Kampala. Ook heb ik afscheid genomen van het project, wat heel mooi, maar ook emotioneel was.

Stage week 6:
Deze stage week zat tussen beide safari’s in en ik zat heel erg op tegen deze stage week, vanwege de mishandeling van Shifra. Ook was deze stageweek de eerste week zonder dat Elitia. Dit was ook direct te merken. Alles verliep heel anders dan in de andere weken. Zo gingen wij niet met zijn alle naar Luwere, maar bleef Adams met Ethan thuis. Daan en ik zijn toen zelf op woensdag naar het project gegaan. Deze week stond namelijk weer in het teken van de kinddossiers. Dinsdag was ik bezig met het klaarmaken van alle lijsten, zodat we woensdag wisten wat wij precies moesten hebben. Woensdagochtend vertrokken we met de taxi naar Luwero, wat altijd een feest is. Er wordt namelijk gewerkt aan de weg, waardoor er veel files ontstaan. Ze kunnen hier in Uganda namelijk niet een weg afzetten, zoals in Nederland en voor het afzetten van een weg deel gebruiken ze stenen. Ook gebruiken ze een soort posten, waar het verkeer wordt geregeld. Er staan dan twee mannetjes bij een soort poortje en die zeggen wanneer welke kant van het verkeer door mag rijden. Alleen houden de mensen zich niet altijd aan de regels hier en ontstaan er 3 rijen auto’s naast elkaar, waardoor er echt niemand van beide kanten meer door kan. Heel hatelijk, want daardoor duurt de reis vaak 4 uur.

Aangekomen op het project bleek het gene waar ik zo bang voor was er niet te zijn. De aunti van vorige week was vertrokken en hoefde ook niet meer terug te komen. Ook met Shifra ging het stukken beter. Toen ze me zag, kwam ze naar me toe rennen en gaf ze mee en dikke knuffel. Dit deed me heel erg goed en was blij dat het weer beter met haar ging. Daarna zijn Daan en ik samen met Uncle Innocent in hut kinderen gaan interviewen en zo de informatie voor de kinddossiers verzameld. Echter waren er niet veel kinderen meer op het project, waardoor wij niet zoveel interviews konden afnemen. De kinderen waren naar huis voor de zomervakantie, die hier plaats vindt in december en januari. Ik vond dit heel jammer, want ik heb de kinderen nu geen gedag kunnen zeggen en zie hen dus ook niet meer voordat ik naar Nederland vertrek. Na de interviews kwam er een boda aanrijden op het project en bleken Shifra en haar zusje Shanita ook naar huis te gaan voor de vakantie. Voordat Shifra weg ging, kwam zij mij nog even gedag zeggen. Ze gaf mee hele dikke knuffel en bedankte me voor alles, wat bij mij uiteraard weer wat traantjes opleverde. Ik was echt blij dat ik haar nog even gezien heb en heb kunnen zien dat het weer goed met haar ging.
Nadat Shifra en Shanita waren vertrokken was het voor Daan en mij ook weer tijd om te vertrekken naar Kampala. Het was een korte dag/week op het project zelf, maar we moesten de informatie verwerken en op het project is geen stroom voor de computer. De donderdag stond dan ook in het teken van administratief werk. En vrijdag ben ik op safari gegaan naar Queen Elizabeth, wat te lezen is in mijn vorige verhaal.

Stageweek 7:
Alweer de laatste week van stage, wat is de tijd snel gegaan! Deze week stond voor mij in het teken van zoveel mogelijk lol maken met de kinderen op het project en dat is zeker gelukt. Dinsdag vertrokken Daan en ik weer samen naar Luwero. Adams bleef weer thuis en ging thuis werken. Hierdoor moesten wij weer met de matatu en duurde de reis wat langer dan met de auto. Eerst gingen we langs ons eigen verblijf om onze spullen te dumpen en om mijn springtouwen (die ik had gekregen van Hubert) te pakken, zodat ik ze kon uitdelen op het project. Aangekomen op het project was het heel rustig en bleken alle kinderen naar de kerk te zijn. De dienst wordt gehouden in een lokaal van de school. Deze week waren de kinderen aan het vasten, wat betekend dat zij veel bidden en na het middaggebed pas beginnen met het maken van eten. Ik was blij dat ik alvast lunch had gegeten, want tot 4 uur wachten met de lunch duurt wel erg lang. Nadat de kinderen klaar waren met hun gebed, kwamen zij ons gedag zeggen en ben ik begonnen met het knippen van de springtouwen. Wat een feest! Ieder kind kreeg zijn eigen springtouw en ook heb ik wat langere sprintouwen geknipt, zodat er met een groep gesprongen kon worden. Na het knippen moest er natuurlijk gesprongen en geoefend worden, wat was het fijn om te zien dat de kinderen genoten van hun cadeau! Het heeft ook zeker mooie foto’s opgeleverd. ’s Middags hebben we nog een ronde gedaan, maar dan vooral in groepen gesprongen. Leuk om iets met zijn alle te doen!

Woensdagochtend besloten Daan en ik te werken in ons verblijf. Vandaag was de laatste dag van het vaste wat betekende dat de kinderen als nog laat de lunch aten. Om zeker te zijn dat wij geen last van onze maag kregen, zijn we na onze lunch/brunch naar het project vertrokken. ­­­­Ik had nagel lak en kleding ingepakt voor vandaag en wilde de meiden een keer in het zonnetje zetten. De meiden/vrouwen in Uganda doen vaak het harde werk en hele huishouden. Ook op het project doen de meiden meer in het huishouden dan de jongens. Vandaar dat ik hen is wilde laten genieten van een echte meidendag. Zo begonnen we met elkaar nagels te lakken en later de kleding die ik had mee gebracht te passen en uiteindelijk te showen tijdens de modeshow. Ook werd er nog even gek gedanst in de hut en genoten de meiden volop van hun tijd samen. Nadat mijn teennageltjes mooi waren gelakt, ben ik gaan voetballen met de jongens op het project. Dat was ff zweten na een hele tijd niks doen en pal in de hete zon! Tegen etenstijd verlieten Daan en ik het project weer en had Auntie Julliet voor ons gekookt. Na het eten ben ik direct naar bed gegaan, want ik was gesloopt.

Donderdagochtend gingen Daan en ik juist vroeg naar het project. We moesten namelijk een training geven aan de aunties over de omgang en de begeleiding van kinderen. Ik had alleen ook afspraak met mijn coach om 5 uur in Kampala, waardoor we vroeg moesten vertrekken donderdag. De training was bedoeld voor alle aunties en uncles, maar bijna niemand was aanwezig donderdagochtend. Erg jammer, maar de training is wel door gegaan. Uiteindelijk hebben we de training kunnen geven aan Uncle Innocent (de socialworker) en Uncle Joshua. Geen grote opkomst, maar we hadden nu wel alle tijd om alles goed uit te leggen. Het geven van een training in het engels is aardig lastig. In het Nederlands weet je het allemaal heel goed uit te leggen en kun je vertellen hoe iets in elkaar steekt, maar in het Engels is dat toch even lastiger. Echter begrepen ze ons en gaat Innocent de presentatie gebruiken aan het begin van het nieuwe jaar, zodat iedere aunti op de hoogte is. Tegen de middag vertrokken we weer naar ons verblijf waar we eigenlijk snel onze spullen wilde pakken en vertrekken, maar Aunti Julliet had lunch gemaakt en dat konden we niet afslaan. Ze zei dat het al klaar was, maar puntje bij paaltje was dat niet zo en hebben we als nog iets van 35 minuten gewacht op het eten. Na het eten vertrokken we weer met de taxi naar Kampala en wat duurde deze reis lang en wat was het heet in de matatu!

Aangekomen op het nieuwe taxipark in Kampala werd de lucht snel grijs en begonnen de mensen hun spullen in te pakken. Een teken dat het gaat regenen. Ik liep snel naar een boda, want ik moest naar Garden City voor mijn meeting met de coach en wilde graag droog overkomen. Maar toen ik net op de boda zat, begon het al te spetteren en dat spetteren ging steeds harder en ik had geen jas aan, alleen een dun t-shirtje. De bodadriver stopte op een gegeven moment en ik kreeg zijn jas aan, want hij had twee jassen aan voor tegen de regen en daarna reed hij weer verder. Het bleef maar harder en harder regenen en opeens sloeg de boda een hele andere weg in en ik dacht ohnee wat gaan wij doen. We reden naar een tankstation en wat stonden daar veel boda’s! Haha allemaal te schuilen voor de regen. De mensen die wilde tanken met hun auto konden nergens bij en moesten wachten tot de regen voor bij was. Ik vond het zelf een hele happening om met alle boda’s te staan onder een tankstation te schuilen voor de regen en genoot er ook van eigenlijk. De bodadrivers snapte hier helemaal niks van en vonden mij maar een crazy mzungu, maar het was juist wel gezellig om even met een paar drivers te kletsen. Na ongeveer 20 min was de regenbui voorbij en konden we weer verder, maar weer toen ik op de boda zat begon het te regenen. Ik was net een beetje droog geworden, maar dat was alweer verdwenen. De meeting met mijn coach zou eigenlijk over mijn project moeten gaan, maar alles verliep eigenlijk soepeltjes en alleen de sleepover van aankomend weekend stond op het programma. Tijdens de meeting hebben we dan ook alleen maar over vrijetijdsbesteding gepraat, zoals de safari’s en waar je goed kunt sporten, zoals squashen, tennissen en basketballen. Het was eigenlijk heel gezellig, maar nuttig voor school was het niet.

Toen ik ’s avonds gesloopt thuis kwam, was Jordi een klasgenootje er. Hij blijft een paar daagjes bij ons in huis slapen. Hij was gister jarig en vandaag gingen wij zijn verjaardag vieren. We hadden een klein cadeautje gekocht wat goed van pas kwam voor de rest van de avond, namelijk een flesje whiskey en Warazi. Warazi is een soort gin dat Ugandese zelf maken. Het is best gevaarlijk spul als je het drinkt van bewoners die het echt zelf maken, als je er veel van drinkt kun je er namelijk blind van worden. Degene uit de supermarkt zijn veel minder heftig, maar bevatten als nog veel alcohol en is het toch wel een beetje oppassen. Laura nam 1 slokje van de warazi en was ook echt eventjes van de kaar, haha. Na het eten, douchen en opmaken waren we klaar voor een stapavondje. We begonnen in de Big Mikes, waar twee meiden van ons het voor elkaar kregen dat een Ugandese jongen een fles vodka voor ze ging kopen. Deze jongen is een artiest en heeft zijn eigen studio en atelier. Het was echt super gezellig, sommige gingen nog even aan de waterpijp, maar op een gegeven moment hadden we het hangen en zitten wel een beetje gehad en besloten we om naar Iguana te gaan. Een duits meisje zei dat het niet zo ver lopen was, maar dat bleek anders. Aangekomen in Iguana was het super rustig en hebben we 1 drankje gedaan, wat gedanst en naar huis gegaan. Sommige hadden hem namelijk behoorlijk zitten na de fles vodka.

Vrijdagochtend ging de wekker vroeg voor na avondje stappen. ’s Middags hadden we een sinterklaas meeting met Eye4Africa en daarvoor wilde wij graag naar een craftmarket die alleen op vrijdag is. Op deze markt maken de mensen hun eigen spullen en volgen daar cursussen voor en verkopen het dan op vrijdag. Ook op de markt zelf worden de spulletjes gemaakt, zoals tassen, armbandjes en andere kleine hebbedingetjes. Na wat inkopen gedaan te hebben vetrokken we met zijn alle op een boda naar Mirjam haar huis, want daar zouden we sinterklaas vieren met zijn alle. Het is best gek om met sinterklaas in Uganda te zitten. Thuis vind ik Sinterklaas altijd super gezellig en nu voor het eerst in 22 jaar ben ik niet thuis met het vieren van Sinterklaas, wat best gek is. Na wat informatie over het vertrekken uit Uganda en wat je kan verwachten als je weer terug in Nederland bent, gingen we het sinterklaas spel spelen. Iedereen moest twee voorwerpen meenemen dat symbool staat voor wat je mee wilt nemen en achter wilt laten in Uganda. Met het voorwerp dat symbool staat voor wat je wilt achterlaten werd het spel gespeeld. Het was leuk om te horen wat mensen meenemen en achterlaten, het is namelijk voor iedereen anders.
Na de meeting was het plan om met zijn alle uit eten te gaan en zijn we gaan eten bij Il Patio een mooi Italiaans restaurant, waar je heerlijk kunt eten. Niet iedereen wilde stappen na het eten en ben ik met Maarten, Lieke, Janine, Mark en nog een jongen wezen stappen. De avond eindigde in Timelezz en het was echt een super gezellige avond.

Zaterdag stond eigenlijk in het teken van niks doen en het bijkomen van de afgelopen twee stapavonden. Ik heb heerlijk bij ICU filmpje gekeken en wat gechilt. Toen ik ’s avonds thuis kwam, had Iris een goed idee, namelijk een avond stappen! Het zou haar laatste stapavond zijn in Uganda en wilde daar toch wel van genieten. Echter was iedereen brak en leek het er op dat we er niet echt zin in hadden. Uiteindelijk zijn we toch gegaan, maar gingen we eerst nog wat eten. Het avondeten bestond namelijk voor de zoveelste keer uit rijst met bonen en dat kwam allemaal ons neus uit. Dit had wel tot gevolg dat wij ons avondeten pas aten rond half 1/1 uur ’s nachts. We gingen wat eten bij Big Mikes en wat smaakte de patatjes daar goed. Op een gegeven kwamen we ook mensen tegen van ICU en werden we en wat grotere groep. Na een poosje in Big Mikes te zijn geweest, zijn we een kijkje gaan nemen in de Bubbels. Dit was ook een gezellige tent, maar wat meer Ugandese en Ugandese muziek. Maar ook deze avond werd weer een latertje, net zoals de avondjes daarvoor en hakte er toch wel in zondag.

We konden helaas niet uitslapen op zondag, want vandaag moesten we de bus betalen en gingen we naar Luweero voor de sleepover en het afscheid bij mijn project.

Het afscheidsweekend:
Na het betalen van de bus vertrokken we dan eindelijk naar Luwero. Deze keer ging ik niet alleen met Daan, maar ook met Claire en Laura. Zij wilde graag het project waar wij de afgelopen zeven weken gewerkt hebben zien. Voordat we naar ons project gingen, lieten wij hen eerst ons verblijfplaats zien en ontmoette zij Aunti Julliet, die altijd voor ons kookte als we daar verbleven. Na de ontmoeting en het eten van een rolex zijn we naar het project gegaan. We werden zoals altijd weer warm onthaald en waren ze blij om ons te zien. Ook waren de kinderen blij om Claire en Laura te zien. Na een korte rondleiding zijn we spelletjes gaan spelen met de kinderen, zoals stoelendans. Wat vonden de kinderen het een prachtig spel en waren ze fanatiek. Ondertussen werd er een kampvuur aangestoken, waar we later om heen hebben gezeten. Zo hebben we gezellig met zijn alle gegeten rondom het kampvuur. Na het eten werden er door Mama Veet, Uncle Innocent en een paar kinderen dankwoorden naar ons uitgesproken, wat heel mooi en lief was. Ook werd er voor ons opgetreden door de kinderen. Na de mooie woorden was iedereen gebroken, een nasleep van het geweldige stapweekend, en gingen we lekker slapen. Maar voordat we konden slapen moesten we ons eerst wassen. Er is geen douche op het project, dus werd het wassen in een teiltje met warm water dat gekookt was op vuur, lekker primitief en wat hebben we weer gelachen. In het hutje was gelukkig licht, want buiten zag je geen handen voor ogen zo donker was het. Voor het slapen gaan kreeg ik nog kaarten die door de kinderen zijn gemaakt met hele lieve berichtjes erin. Het deed me echt goed om ze te lezen, werd helemaal beetje blij van!

De volgende dag stonden we vroeg op, maar de voor de Ugandese was dat al aan de late kant. Zij waren al druk bezig met het maken van het ontbijt en het wassen van hun kleren. Ik nam Claire en wat kinderen mee naar de waterput om het haar te laten zien en uiteindelijk ook om water mee te nemen. Toen we terug kwamen stond ons ontbijt klaar. Ik had moeten aangeven wat wij wilde en de keuze bestond uit black tea of porrich. Nu zijn we allemaal niet dol op porrich en namen we black tea. Echter smaakte deze thee helemaal niet naar thee, maar naar porrich. Het werd namelijk geserveerd in de beker waar normaal gesproken porrich uitgedronken wordt. Niet een heel lekker ontbijt dus. Na het ontbijt was het weer tijd om in een kring te zitten en dankwoorden uit te spreken, maar begonnen wij ook ballonnen uit de delen. De kinderen zijn namelijk dol op ballonnen en wij wilde er een leuke groepsfoto mee maken en uiteindelijk ook het project mee versieren. Tijdens deze dankwoordjes kreeg ik het wel weer een beetje zwaar. Vooral toen Christoper zijn dankwoord uitsprak en vertelde dat hij zo blij was met onze komst, wij hem veel hebben geleerd en ik echt een plek in zijn hart heb. Nadat iedereen zijn dankwoordje had gedaan was het eerst Daan zijn beurt en daarna die van mij. Drie keer raden wat er gebeurde tijdens mij speech, ja hoor de traantjes liepen alweer over mijn wangen. Ik vond het moeilijk om de kinderen achter te laten. Ik voelde mij echt heel welkom en opgenomen in deze grote familie en ze hebben echt een plekje in mijn hart. Na mijn speech heb ik nog wat snoepjes uitgedeeld en de kinderen waren helemaal blij en genoten volop van hun 3 toffeetjes, ongelofelijk, want in Nederland zie je dat nog nauwelijks omdat het gewoon de normaalste zaak van de wereld is om snoep te eten. Voor deze kinderen is dat totaal niet zo en genieten er echt van. Toen we klaar waren ben ik samen met Claire gaan voetballen met de jongens. Tot op een gegeven moment een boda aankwam rijden met Aunti Grace. Alhoewel je als pedagoog niet echt lievelingtjes mag hebben, heb ik toch wel echt een speciale band met aunti Grace en is zij echt mijn lievelings aunti. Ik baalde ook dat zij er niet bij was gisteren bij het kampvuur en de spelletjes, maar gelukkig was zij op tijd en kon ik haar toch nog even zien. We waren allebei blij om elkaar te zien en gaven elkaar een dikke knuffel. Het praatte duurde de jongens te lang en ik werd weer gehaald om te voetballen en dat ging ik dan ook nog ff doen, maar wat was het heet om te voetballen. Het veld lag ook pal in de zon en het werd middag, waardoor de temperatuur direct steeg. Na 10 minuten had ik het wel gezien en ging ik naar de groep kinderen die om aunti Grace stonden. Aunti Grace is ook echt een geliefde aunti en iedereen knuffelde haar en was blij om haar weer te zien. Ook was aunti Grace bananen aan het uitdelen en ik moest er zeker één op eten, want ik was te dun volgens haar. Om die reden kreeg ik ook nog een banaan mee onderweg, want ik moest goed eten.

En toen kwam onze boda…
Nu kwam het afscheid nemen echt te dichtbij en ik zat er echt tegen op om iedereen gedag te zeggen. Bij de kinderen ging het eigenlijk heel goed, ik had het wel even zwaar, maar kon mijn traantjes binnen houden. Maar toen kwam Aunti Grace en die gaf mij een hele dikke knuffel en vertelde mij dat ze niet wilde dat ik weg ging en toen was het klaar, Ramona moest huilen. De kinderen dachten dat ik verdrietig was, maar eigenlijk waren het tranen van geluk. Ik heb de afgelopen periode in Uganda zulke lieve mensen mogen ontmoeten en ik ben echt opgenomen in één grote familie en daar ben ik hen heel erg dankbaar voor. Aunti Grace liep ook mee naar de boda en wilde nog een knuffel en toen begon zij ook te huilen. Een heel emotioneel afscheid, eentje om niet te vergeten en ook één die laat zien dat jij ook heel geliefd was op het project.

Onderweg naar Kampala heb ik besloten om nog 1x na mijn reis naar Zanzibar terug te gaan om de groepsfoto aan hen te geven. Ik vind het leuk om hen ook een herinnering aan ons te geven. Ik heb meer dan 2000 foto’s die mij herinneren aan mijn geweldige tijd en zij eigenlijk 0.

Mijn stagetijd zit er nu op in Uganda en ik ga nu genieten van een prachtige vakantie naar het zonovergoten ZANZIBAR!! Wat kijk ik er naar uit om even bij te komen van deze mooie weken, met zijn ups en zijn downs. Heerlijk bijkomen dus in het zonnetje en prachtige stranden! Maar wel met in mijn achterhoofd de lieve Ugandese familie die ik erbij heb gekregen de afgelopen tijd in Uganda!